8 Σεπ 2008

Ο ΕΤΕΡΟΣ ΣΥΝΟΡΕΙΒΑΤΗΣ ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ.

Δευτέρα πρωί.Δέχομαι πρόσκληση συμβολής στο ιστολόγιο απο το συνορειβάτη μου Κώστα.Απότη πρώτη επαφή όμως καταλαβαίνω ότι αυτή τη στιγμή δε πρέπει να διαταράξω τον οιρμό του.Γράφει με τόσο πάθος για την ορειβασία και τον Όλυμπο, που κάθε παρεμβολή θα διέλυε τη μαγεία της αφήγησής του. Αφήνω λοιπόν το συνορειβάτη μου να συνεχίσει με τις περιπέτειες μας και θα επανέλθω αργότερα. 
Υ.Γ. Φυσικά αξίζουν συγχαρητήρια στο Κώστα και για την αστραπιαία θά'λεγα δημιουργία του παρόντος ιστολογίου.

7 Σεπ 2008

Πριόνια - Καταφύγιο Ζολώτα

Ενθουσιασμένοι από την πρώτη προσπάθεια ορειβασίας, αποφασίζουμε να κάνουμε μια δεύτερη προσπάθεια και να ανεβούμε από τα Πριόνια στο πρώτο καταφύγιο.
Τελικά το μικρόβιο της ορειβασίας είναι κολλητικό. Ο Κώστας (φίλος του Μιχάλη) επιθυμεί να έρθει μαζί μας για να δει πως είναι τα πράγματα. Βέβαια όπως και κάθε φίλος είναι ευπρόσδεκτος (ο καθένας μπορεί να γίνει ορειβάτης).
Το ραντεβού είναι το συνηθισμένο, 06:00 συνάντηση το πρωί για αναχώρηση για το Λιτόχωρο. Όπως και γίνεται, με κάποιες μικρές καθυστερήσεις, αισίως φτάνουμε στα Πριόνια στις 07:30.

Λίγο πριν ξεκινήσουμε


Τελικά στις 07:50 ξεκινάμε την ανάβαση προς το καταφύγιο. Ο Κώστας όλη την προηγούμενη εβδομάδα έχει ψάξει και έχει κάνει μόνος του 3 ξύλα -μαγκούρες - μπατόν - φατόν (ούτε ξέρω πως να τα ονομάσω αλλά βοηθάνε πολύ) και παίρνουμε από ένα.
Η αρχή είναι εύκολη παρά τη συνεχόμενη ανάβαση. Είμαστε ξεκούραστοι και διατηρούμε πολύ καλό ρυθμό. Ο Μιχάλης έχοντας μια πολύ καλή ιδέα κάνει καταγραφή της ώρας που χρειάζεται να διανύσουμε κάποιες αποστάσεις. Βέβαια την διαδρομή δεν την ξέρουμε κι έτσι καταγράφεται η πρώτη στάση στις 08:40 στο πλάτωμα με τα παγκάκια όπου και κάνουμε στάση για 5 λεπτά.







Η ανάβαση μετά την πρώτη ώρα αρχίζει και δυσκολεύει αφού βγαίνουμε από το σκιερό μέρος και βρισκόμαστε στο κομμάτι του βουνού όπου μας χτυπάει συνεχώς ο ήλιος. Η διαδρομή δεν έχει "ξεκούραστες" στιγμές (ισιάδα ή κατηφόρα) με αποτέλεσμα να ανεβαίνουμε συνεχώς σε αρκετά μεγάλη κλίση.
Κατά την ανάβαση μας συναντούμε αθλητές, οι οποίοι συμμετέχουν στον 22ο Μαραθώνιο Ορειβασίας. Τότε είναι που μας πιάνει απογοήτευση. Να μην ξέρουμε να δηλώσουμε και εμείς συμμετοχή; Ο Μιχάλης είναι απαρηγόρητος και εγώ προσπαθώ να τον ηρεμήσω λέγοντας του ότι του χρόνου θα έχουμε την ευκαιρία να βγούμε και εμείς πρώτοι. (Όλο το παραπάνω απόσπασμα αποτελεί σημάδι ότι το μυαλό μου αρχίζει και ρετάρει από την κούραση). Τελικά είναι αξιοθαύμαστο το πόσο γυμνασμένοι είναι αυτοί οι άνθρωποι ώστε να ανεβαίνουν και να κατεβαίνουν το βουνό τόσο γρήγορα.
Τελικά μετά από 3 ώρες και 10 λεπτά (στις 11:00) φτάνουμε στο καταφύγιο Ζολώτα "Σπήλιος Αγαπητός". Πραγματικά πολύ κουρασμένοι από την συνεχόμενη ανάβαση είχε έρθει η ώρα να πιούμε μια δροσιστική "φραπεδιά" με την καλύτερη θέα που θα μπορούσα να φανταστώ. Έβλεπες το Λιτόχωρο τόσο μακρυά και πραγματικά αισθανόσουν ότι ανεβαίνοντας εκεί πάνω έχεις καταφέρει ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που θα μπορούσες να κάνεις.






Μεγάλη προσέλευση πάνω στο καταφύγιο λόγω του Μαραθωνίου και καθόμαστε σε μια άκρη να ξεκουραστούμε, να φάμε κάτι και να στεγνώσουμε τις μπλούζες μας. Ακριβώς από πάνω μας φαίνεται η άλλη διαδρομή που οδηγεί στο Μύτικα. Εγώ με τον Μιχάλη το έχουμε συζητήσει πολλές φορές και είναι μέσα στα σχέδια μας την επόμενη άνοιξη να κάμουμε και αυτή τη διαδρομή (το εύχομαι να γίνει).
Μετά από 1 ώρα περίπου (στις 12:15) ξεκινάμε για τα Πριόνια. Είμαστε αρκετά κουρασμένοι αλλά η κατάβαση θα πρέπει να είναι ευκολότερη. Πράγματι κατεβαίνοντας, καταλαβαίνουμε ότι την απόσταση πού κάναμε 10 λεπτά για να κατεβούμε χρειαζόταν περίπου 40 λεπτά για να την ανεβούμε. Όλα δείχνουν ότι το πολύ σε 2 ώρες θα έχουμε επιστρέψει στα Πριόνια.
Όμως, τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα φανταζόμαστε. Ο Κώστας δεν "πατάει" καλά. Έχει κουραστεί πολύ και αρχίζουν τα γόνατα του να τον ενοχλούν. Έτσι μετά από 1 ώρα κατάβαση, ο ρυθμός έχει μειωθεί πάρα πολύ και εγώ με τον Μιχάλη περιμένουμε τον Κώστα.
Δυσκολεύεται πολύ και ο μόνος φόβος μας είναι μην έχει τραυματιστεί. Βέβαια δεν τα παρατάει και τελικά στις 14:00 φτάνουμε στο πλάτωμα με τα παγκάκια. Έχει πάρα πολύ κόσμο και δεν υπάρχει μέρος να ξεκουραστούμε. Συνεχίζουμε την κατάβαση.
Τελικά τα ξύλα που έφτιαξε ο Κώστας είναι σωτήρια. Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήξαμε με το Μιχάλη. Βοηθάει πάρα πολύ ώστε να μοιράζεις την καταπόνηση από τα πόδια στα χέρια.
-"Τελικά εγώ το ξύλο μου θα το ονομάσω Σωτήρη", λέει ο Μιχάλης και συνεχίζουμε την κατάβαση.



Μετά από 1 ώρα και 10 λεπτά (στις 15:10) φτάνουμε στα Πριόνια. Η κατάβαση τελικά δεν ήταν η αναμενόμενη. Μας φάνηκε δυσκολότερη και πιο επίπονη λόγω του αργού ρυθμού που είχαμε.






Πάντως όπως και να έχει, ανεβήκαμε στο πρώτο καταφύγιο (2100 μέτρα) και κατεβήκαμε. Πολύ σημαντικό για ανθρώπους που ασχολούνται μόλις 2 εβδομάδες με την ορειβασία.
Τελικά νομίζω πως για όλο αυτό που κάνουμε αξίζουμε μια ανταμοιβή!!!